عمو سبزی فروش

داستانی که نقل می شود، مربوط به دانشجویان ایرانی است که در دوران سلطنت احمدشاه قاجار برای

تحصیل به آلمان رفته بودند و وقتی به آنها گفته می شود سرود ملی ایران را اجرا کنند، دچار

مشکلاتی می شوند که در این خاطره بیان شده است. دکتر جلال گنجی فرزند سالار معتمد

گنجی نیشابوری آن را نقل کرده و در فصلنامه ره آورد شماره۳۵هم منتشر شده

اما نگاهی دوباره به آن خالی از لطف نیست. در این خاطره واقعی آمده است:

<<ما هشت دانشجوی ایرانی بودیم که در آلمان در عهد احمدشاه تحصیل می کردیم.

روزی رئیس دانشگاه به ما اعلام کرد همه دانشجویان خارجی باید از مقابل امپراتور آلمان

رژه بروند و سرود ملی کشور خودشان را بخوانند. ما بهانه آوردیم که عده مان کم است. گفت اهمیت

ندارد. از برخی کشور ها فقط یک دانشجو در اینجا تحصیل می کند و همان یک نفر، پرچم کشور خود را

حمل خواهد کرد و سرود ملی خود را خواهد خواند.چاره ای نداشتیم. همه ایرانی ها دور هم جمع شدیم و

گفتیم ما که سرود ملی نداریم و اگر هم داریم، به یاد نداریم. پس چه باید کرد؟

وقت هم نیست که از نیشابور و از پدرمان بپرسیم.

به راستی عزا گرفته بودیم که مشکل را چگونه حل کنیم.

یکی از دوستان گفت: اینها که فارسی نمی دانند. چطور است شعر

و آهنگی را سر هم بکنیم و بخوانیم و بگوییم همین سرود ملی ماست؟

کسی نیست که سرود ملی ما را بداند و اعتراض کند.

اشعار مختلفی را که از سعدی و حافظ می دانستیم،

با هم تبادل کردیم، اما این شعر ها آهنگین نبود

و نمی شد به صورت سرود خواند. بالاخره من

گفتم: بچه ها، عمو سبزی فروش را همه بلدید؟ گفتند: آری. گفتم: هم آهنگین است

و هم ساده و کوتاه. بچه ها گفتند: آخر عمو سبزی فروش که سرود نمی شود. گفتم: بچه ها

گوش کنید! و خودم با صدای بلند و خیلی جدی شروع به خواندن کردم: <<عمو سبزی فروش...

بله. سبزی کم فروش... بله. سبزی خوب داری؟... بله>> فریاد شادی از بچه ها برخاست و شروع به

تمرین کردیم. بیشتر تکیه شعر روی کلمه <<بله>> بود که همه با صدای بم و زیر می خواندیم. همه شعر را

نمی دانستیم. با توافق همدیگر، سرود ملی به این صورت تدوین شد:

عمو سبزی فروش!... بله/

سبزی کم فروش!... بله/

سبزی خوب داری؟... بله/

خیلی خوب داری؟... بله/

عمو سبزی فروش!... بله/

سیب کالک داری؟...

بله/ زال زالک داری؟... بله/

سبزیت باریکه؟... بله/ شب هات تاریکه؟... بله/

عمو سبزی فروش!... بله...

این را چند بار تمرین کردیم. روز رژه با یونیفورم یک شکل و

یکرنگ از مقابل امپراتور آلمان، عمو سبزی فروش خوانان رژه رفتیم.

پشت سر ما دانشجویان ایرلندی در حرکت بودند. از بله گفتن ما به هیجان آمدند

و بله را با ما همصدا شدند، به طوری که صدای بله در استادیوم طنین انداز شد و امپراتور

هم به ما ابراز تفقد فرمودند و داستان به خیر گذشت.>>